සංජීවනී

එපිසොඩ් වන් :
හතර දෙනෙක් එක්ක දවසක් ට්‍රිප්පෙකක් ගිහිල්ල ගුලි කාල මරු වැඩක් උනා. වීදුරු ඩප්පියක තිබ්බ සංජීවනි රසායනය කියල එකක්. කරුමෙට ගුලි නොකාපු එකෙක් හිටියෙ නැති නිසා කාපු එකෙක්ම තමයි ඩ්‍රයිව් කරෙ. පානම පාරෙ එක දිග පාලමක් තියෙනව වරකට එක වාහනයයි යන්ඩ පුලුවං. අනිප්පැත්තෙන් කාර් එකක් ලයිට් ගහං එද්දිම අපේ එකා දැම්මෙ නැතෑ මෙහා කොනෙං. අනිත් තුන්දෙනාටත් තේරුනා මොකක් නමුත් සිදු වෙන්ඩ යනව කියල හැබැයි කාටවත් හරියටම තේරුන්නෑ හයියෙන් හිනා වෙවී හිටිය. අනිප්පැත්තෙං ආපු එකත් ගුලි කාලද මන්ද උත් ස්ලො කරෙවත් නෑ. කියන්ඩ වෙන දෙයක් නෑ මිත්‍රවරුනි වාහන දෙක වැදෙන සද්දයක් ආව ඩකොස් ගාල අපි නැවැත්තුව අනික් වාහනේ රිවස් එකේම ආපි අපි ලගට.

ඊට පස්සෙ වෙච්ච දේවල් ටික තමයි කියන්ඩ ඕන, අත රිදෙනව මේ ටික ටෛප් කරලත්, තව පොඩ්ඩෙන් කෙලියහුටස් වෙනව වොයිස් ටයිපින් දාගෙන මේක ලියන්ඩ පටන්ගෙන.

එපිසොඩ් ටූ:
රිවස් කරන් ආපු කාර් එකෙන් බැස්ස කොල්ලෙක්. 20ක් වත් නැතුව ඇති. කොල්ල ගමේ. පානම. උගෙ ඒරියා එක. ඔහොමද අයිසෙ ඩ්‍රයිව් කරන්නෙ කියාගෙන බැස්සෙ.
වාහන දෙකේ සයිඩ් කන්නාඩි දෙක තමයි සද්දෙට වැදිල තියෙන්නෙ. උගේ එක අනිප්පැත්තට ඇබරිල අපේ එකේ වින්කර් කෑල්ලද මොකද්ද එක කඩල ගිහින්.
දෙපැත්තෙන්ම ටෝක්ස් ඉශු උනා. අපි හතරයි ඌ තනියම. අපි හතර දෙනා මැචුවඩ් නිසා (සහ ගුලි කාල නිසා) (සහ වයස 40 කටටම ඇවිත් නිසා) (සහ කොල්ල ගමේ නිසා) අතින් පයින් ගහගන්න ලෙවල් එකකට සීන් එක ඇදගෙන ගියේ නෑ. හැබැයි තනි කොල්ල (අපි හතරටම උනත් ගහන්ඩ වගෙ) හෙනම ගේමෙන් හිටිය බව නං කියන්ඩොන.
සහෝදරවරුනි මෙන්න මේ අතරෙදි තමයි අපේ කොල්ලොන්ගෙ ගුලි ටික ක්‍රියාත්මක වෙන්ඩ පටන් ගත්තෙ.

එපිසොඩ් ත්‍රී:
අපේ කාර් එකේ තිබුන රතු පාට කුරුසෙ ගහපු ඩොක්ට පාස් එකක්. අපේ එකෙක්ගෙ සිහිය කොයි තරම්ද කියනවනං අපේ කාර් එකේ ඩොක්ට පාස් එකට ඇගිල්ලෙන් තට්ටුවක් දාල ‘ආ මල්ලි උබ ඩොක්ටද ඒකද මෙච්චර සද්දෙ උබෙ’ කියල අහපි. අපේ කාර් එක සුදු අරුගෙ එක කළු. එහෙම වෙද්දිත් තමන් ගිය කාර් එක පැටලෙන්ඩ කොච්චර ප්‍රමානයක් ගුලි කන්ඩ ඕනිද කියල දැනගන්ඩ ඕනනං කෝල් එකක් හරි දීල උගෙන් අහපල්ල.

ඒ අතරෙ වාහනේ අයිතිකාරය ඉන්සුරන්ස් එකට කෝල් කරනව, වීඩියෝ කෝල් එකක් අරන් කාර් එක වටේ පෙන්නනව. කඩ්ඩෙන් පිංවතුනි සියල්ල වෙන්නෙ කඩ්ඩෙන්..
‘යූ නෝ දිස් ඉස් මයි කාර් ඉන් ඇක්සිඩන්ට් ඇන් බලන්ඩ මේ මයි දකුනු පැත්තෙ සයිට් කන්නාඩිය තමයි බ්‍රෝකන්.’ සුවර් එකටම අනිවාර්යෙන් මූ නං ගුලි කාල තමයි කියල කොන්ටිනන්ටල් එකේ නම්කිලත් දැනගන්ඩ ඇති එදා.

අර කොල්ල තාමත් ගේමෙන්. උගේ කන්නාඩිය වාහනේ රීස්ටාට් කරද්දි කැරකිල හරි ගියා. උට අබාදයක් නෑ. හැබැයි ඌ අපිට දෙනව ලෙක්ච එකක් දෙන්නෙක්ට මාරු වෙන්ඩ බැරි මේ පාලම උඩ කෝමද ඩ්‍රයිව් කරන්නෙ ඔයාල ඒක දන්නැද්ද ඕගොල්ලෝ කොහෙද අරකද මේකද කියල. ඌ නිකං කින්ඩියටම අහනව ‘ඕගොල්ලන්ට ලයිසන් තියෙනවද’ කියල. විලි ලැජ්ජාවයි අපේ එකෙක් පර්ස් එකෙන් ලයිසන් එක ඇදල අරන් පෙන්නුව කියහන්කො.

ඔච්චරයි. ඔය අතරෙ තව පොඩි පොඩි තව සීන් එහෙමත් උනා. ලියන්ඩ කම්මැලියි.

සීන් එකෙන් පස්සෙ කස්ටියම සතුටින් ගෙවල් බලා ආව. අතින් සල්ලි දාල අයිතිකාරයා අර වින්කර් කෑල්ල දාගෙන තිබ්බ. මොනව උනත් නෝ ක්ලේම් එක අපරාදෙනෙ.

ප.ලි.
මේ ට්‍රිප් එක අපි ගිය සුපිරිම ට්‍රිප් එකක්. ප්ලෑන් කරල ගිය එකක් නෙවෙයි, අලය පොල්ල තිබ්බ නිසා යන්ඩ දිහාවක් නැතුව ගිය ගමනක්. ට්‍රිප් එකක වෙන්ඩ තියෙන හැම දෙයක්ම වෙච්ච ට්‍රිපක්. මිස් වෙච්ච උන්ට සොරි.

උගත් පාඩම් කොමිසම එන ගමන් මේ තීරණ ඩොකුමන්ට් කරා:

1. අපි ගහගත්තෙ නැති එක හොදයි, ඒකෙන් පෙන්වන්නෙ අපේ ඉවසීමේ ගුනය
2. අර කොල්ල අපෙන් කෑවෙ නැති උනාට දවසක අනිවා කනව කාගෙන්හරි සුපිරියට
3. එදාට ඌ හැදෙයි (හිත නිවන කතා අපිට උට දෙකක් අනින්ඩ බැරි උන දුකට)
4. ගුලි කාල ඩ්‍රයිව් කිරීම අවදානම් වේ; පැසෙන්ජස්ල කෑවට එතරම් කමක් නැත
5. කැඩිච්ච කෑල්ලේ වටිනාකම පොඩි නං නෝ ක්ලේම් එක තියාගෙන අතින් හදාගන්න එක ලාබයි
6. පානම යද්දි බොන්ඩ ගන්නවනම් සියබලාණ්ඩුවෙන් දාගන්ඩ ඕන (මේක කතාවට අදාල නෑ ඔබේ දැනුම සදහා පමනයි)

කෝටි 117

මන්ත්‍රීන් 30කට වාහන ගන්න පරිපූරක ඇස්තමේන්තුව කෝටි 117ක් !

මේක පත්තරවල හෙඩ් ලයින් වල එතකොට fb එකේ එහෙම මේක ඉස්සල්ලාම දකිනකොට මගේ ඔලුවට ආපු කාරණා තමයි දැන් ඔය මේ වෙනකොට අමාත්‍යාංශ වල තියෙන වාහන පාවිච්චි කරන්න බැරිද, අලුත් වාහනම ඕනිද, හරි කැඩිලා කියමු, මේ තිස් දෙනාගේම requirement එක පාරමද එන්නෙ, ගන්නම ඕන  නම් එකම ජාතියකින් discount පිට වත් ගන්න බැරිද වගේ දේවල්. මට හොදටම ෂුවර් මෙහෙම හිතෙන්නෙ මට විතරක් නෙවෙයි කියලා. ලංකාවෙ ඉන්න හූණු බිජ්ජක් තරම් හරි මොලයක් තියෙන හැම එකෙකුටම ඔය සීන් එක ගැන අනිවා හිතෙන දේවල් තමයි ඔය.

අපිම පත් කරලා යවන උන් අපිට සේවය කරන්න කියලා වාහන ගන්නකොට අපිම බනිනවා. වැරැද්ද කාගෙද?

ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය වගේ concept එකක් ඇතුලෙ මේ දේවල් වෙන විදිය වැරදි කියන්න බෑ මොකද අපි මුන්ට බලය දීල තියෙන්නේ අපේ යහපත වෙනුවෙන් තීන්දු තීරණ ගන්න. ඒකෙන් පිට පනිනවනම් ජෙනුයින්ලි මුන් ජනතාවට සේවය කරන්නෙ නැත්නම් ඒ ගැන බලන්න අධිකරණය, විවිධ කොමිෂන් සභා, සමාජ ක්‍රියාකාරීන්ගේ සංවිධාන වගේ දේවල් තියෙනවා. ඒත් ඒවාට තියෙන බලය සීමිතයි, සමහර වෙලාවට ඇක්ටිව් මදි.

ඔතනදි අපිට-මහජනතාවට-උඹලට-අපිට මැදිහත් වෙන්න පුලුවන්ද?

දැන් ඔය වාහන කේස් එක ගත්තොත් ‘මහ ජනතාව’ කියල කියන අපිටත් මේ ගැන fb එකේ කවුරුහරි හදපු post එකක් share කරනවා ඇරෙන්න වෙන කරන්න ඕනි මොනවද කියන එක ගැන ලොකු අයිඩියා එකක් නෑ. කොටින්ම මාත් ඇතුළුව. fb පෝස්ට් එකකට කරන්න පුළුවන් දේවල් ගොඩක් තියෙනවා තමයි. එත් තාම ලංකාව ඒ ලෙවල් එකට ඇවිත් නෑ මම හිතන්නේ. හැබැයි මට තේරෙන විදියට තව අවුරුදු 5කදී මේ ජාලගත ජනතාවගේ බලපෑම ඉතා වැඩි වේවි.ඒ නිසා මේ කොටන post කවදාහරි දවසක අපේ රටේ මිනිස්සු තමන් හිතන විදිය වෙනස් කරගන්න, අලි-පුටු-සීනු එක එක පක්ෂ වලට රෙදි නැතුව කඩේ යන ටයිප් එකේ මෝඩ පහේ දේශපාලනයෙන් ස්වායත්ත වෙලා තමන්ගේ ඔලුව පාවිච්චි කරලා නිවැරදි තීරණ ගන්න ලෙවල් එකට ගේන්න වැඩදායී වෙයි. සමහරු කියනවා වගේ මේවා කොටන්න යන කාලය අපරාදෙ තමයි, ඒත් අනාගතේ දවසක චුට්ටං සතුටක් වත් දැනෙයි අපිත් මේ change එකේ කොටස් කාරයෝ කියලා සීයට බිංදු ගොඩයි දසම ගානකින් හරි..

ජය..!

 

පිට්ටනි කෑල්ල

අපේ ගමේ තියෙනවා පොඩි පිට්ටනි කෑල්ලක්. පිට්ටනි කෑල්ලක් කියන්නෙ ඕක මහ ක්‍රීඩාංගනයකුත් නෙවෙයි පාරත් එක්ක තියෙන අපිට ඔය සෙල්ලං කරගන්න පුළුවන් තරමක පොඩි ඉඩම් කෑල්ලක්.

අපිට කලින් ජෙනරේෂන් එක ඔය පිට්ටනි කෑල්ලේ වොලිබෝල් ගැහුවා. ඩෑෂ් පාරවල්, ගින්දර සර්විස්, පාස් දෙන වැඩ කෑලි අපි ඉතින් මුලින්ම දැකගත්තෙ ඔතනදි තමයි. වැඩි ආතල් එකක් ලැබුනෙ නැති හන්දද මන්දා එහෙමත් නැත්නම් පත වට්ටක්කා ගෙඩියක් වගේ වොලිබෝලේ වැදුනම අත පැලෙන්න රිදෙන හින්දද මන්දා  වොලිබෝල් ගැහිල්ල අපේ ජෙනරේෂන් එකේ නැගල ගියෙ නෑ.

අපි ගැහුවෙ ක්‍රිකට්.

හවසට සෙට් වෙන ගමේ කොල්ලො සෙට් එකත් එක්ක හැමදාම අපි ඔතන ක්‍රිකට් ගැහුවා. අපේම රූල්ස්. පහල වත්තට වැටුනොත් අවුට්. තේ වත්තට ගියොත් නෝ රන්ස්. හයක් හතරක් ගහන්නෙ කෙලින් අතට අතට පාරක් ගහන්න පුළුවන් එකෙක් විතරයි. බවුන්ඩරියක් ගහන්න ගිහින් තේ වත්තට ගහලා අවුට් වෙන එවුන් තමයි වැඩි.

ඔය පිට්ටනි කෑල්ලෙන් සංගක්කාරලා මුරලිලා බිහි උනේ නැතුවට අපි ඔතන මාර ආතල් එකක් ගත්තා.

ඒත්..

අපිට පස්සෙ ජෙනරේෂන් එක ඔතන සෙල්ලම් කරන්න ආවෙ නෑ. එක්කො උන් ඔතන ගැන දන්නෙ නෑ. නැත්නම් සෙල්ලම් කරන්න තරම් කොල්ලො සංඛ්‍යාවක් දැන් ගමේ නෑ. එක්කො අම්මලා උන්ට එන්න දෙන්නෙ නෑ. එක්කො උන්ට ක්ලාස්. නැත්නම් උන්ට පිට්ටනියෙ සෙල්ලම් කරනවට වඩා ඉන්ටරස්ටින් වැඩ ඇති. ඔය වීඩියො ගේම් වගේ.

දැන් මම ඔය පිට්ටනි කෑල්ල ලඟින් යන හැමදාම මොකක්දෝ මන්දා අප්සට් එකක් දැනෙනවා. එක විදියක නොස්ටැල්ජියාවක්. නිකම් හරියට සම්තින්ග්’ස් සීරියස්ලි මිසින් වගේ. මොකක් හරි අඩුවක්, කොතන හරි චූටි අවුලක් වගේ එකක්. ඔතන පොඩි බච්චා කොල්ලො ටිකක් වොලිබෝල් හරි ක්‍රිකට් හරි වෙන අල බෝලයක් හරි සෙල්ලම් කර කර හිටියනම් ඔහොම අවුලක් නැති වෙන්න තිබ්බා. ඒක සමහරවිට මගේ අවුලක්. අතීත කාමය, ඒක අස්සෙ හිත හිරවෙලා.

නැත්නම් අර ජෙනරේෂන් ටු ජෙනරේෂන් මාරුවීමකදි දැනෙන අර මොකක්ද අප්සට් එක මටත් දැනෙන්න පටන් අරගෙනද කොහෙද..

discovering art- yes, art!

i never was a fan of art, in particular the weird paintings which some people refer as ‘art’. even from my schooling days i was a student who take marks for art subject in the lower side; at times-the lowest. i remember until we get the arts results (most often it came last) i’m usually the 1st in the class, and with arts results which went like 36-22-19, it dragged my rank in to a deep slope down by 2-3 numbers. this was a familiar situation for me, so it had made my mind ready to accept whatever comes in. arts became my most hated subject, and to make it worse, the arts period at school became a nightmare for me. my paintings-be it in pencil, pastel or watercolor, which never had any ‘art’ in them and i had been punished by the arts teacher number of times, not for any bad reason, (in my opinion), but sometimes for not bringing the pastels or water colors or for not completing an arts assignment at home.

every-time when i see weird paintings, i knew that they are some pieces of art, as some people referred to them, and never made any comment against as i could not understand anything’s behind these pieces of work. but i have seen some staring at them for hours, may be because they see something inside the colors, or because those colors might be taking them to some weird imaginations of their minds. (which i think is great :)) and of course, i could understand some people just want to hang them on their walls, offices, or in show them off in public that they own – for no reason, i also agree that this adds some artistic-philosophic or some kind of unique badge on whatever  the thing they display.

one day, after having a mild argument with my wife, (i mean a little heated- mild) when i’m sitting at the couch after dinner, while she finishes (we used to wait until the other finishes) i had nothing else to do till she finish. something interesting caught my eye: this was a bookmark from some book store nearby, and had some drawings of colored circles triangles and rectangles on it. this was there for days but until that evening, i never notice anything specific about it. i kept looking at it and i felt that those circles are moving, yes – moving. and taking me somewhere i had never been to, for my amusement, it made me stare at them for minutes. and i thought these weird pieces of shapes indeed have an inner meaning in them. still i’m unable to understand what exactly that is, but frankly i felt that there’s something specific about them. and that’s how i discovered ‘art’.

then my imagination went on and on, i knew little by little i’m becoming an artist (i loved the feeling!) , and thought of the great artists like rembrant or picasso- how their minds got into that weird way of thinking. then suddenly i discovered something else, that they also might have had those less-loved, argumental times of their relationships which made their minds think a little weird, as it happened to me for the first time. amazing isn’t it?

i still could not clear my mind off this way of how relationships could evoke the inner creativity of people!

panicked..!

One year back, on 11^th of April (2012) I was sitting for an exam. I was blaming (only in my other  parallel world) the uni officials for arranging the exam on this particular day before the New Year, where I had to cancel all my plans of going home for the new year vacation. The question paper scheduled was not a very difficult one, and also it was an open book exam, where you can take any number of books or documents to the exam hall and refer when you are writing. To make sure that I don’t get anything wrong, I even took a leave from office and collected and arranged all the notes I had. I was totally fit for the exam, it was scheduled from 2 to 5 in the evening.  A 3 hour question paper.

Exam started at 2 ‘o clock and I was writing and writing and By 3 ‘o clock I had covered almost 2 Qs and feeling quite ok, thought of giving some rest to my aching wrist. (u know.. the most aching part of of your hand when writing fast is your wrist, true..) I was totally focused on the exam, forgetting everything apart from the question paper. As I raised my head I saw some 2-3 girls walking away from the exam hall with the phones in their ears. That was a marketing exam, and i knew it for sure even for a marketing guru it is not possible to finish and leave the hall in 1 hour. God.. this was an open book exam, but wondered whether suddenly they have allowed to use mobile phones also in the exams.

2- 3 minutes later the chief examiner shouted ‘if anyone needs to make any call you can go outside, and you will be given an extra 5 minutes’. I thought: ‘wow.. call-a-friend option.. I also can get someone to confirm some answers – this should be allowed in every exam..!’

Everyone started chatting with each other forgetting this is an exam hall. I was secretly asking a friend near me, ‘machan.., what’s this rush is all about?’ he replied, ‘didn’t you get the message? There has been an earthquake somewhere in Indonesia, they say that a tsunami is going to hit the coast sooner’

I was like :O. a t-s-u-n-a-m-i..?

All that time I kept my phone off as it is not allowed in the exams. I took it out and turned it on. There were a lot of messages loading in to the inbox – the messages from many news stations. 1 said that there was an earthquake near Sumatra, of 8.2 in magnitude created the tsunami and is travelling towards Sri Lanka and will hit our shores around 4.15 pm.

First thing came to my mind was I could finish it before the wave hit the uni.. 🙂 but something triggered me that i need to choose between exam and hmm.. L-I-F-E.

Everybody was calling their families, friends and loved ones in a hurry.

Darling get the kids to the upstairs. Don’t come down for any reason..

Thatha take the grandpa and run to the temple on the hill.. Hurry..  Don’t wait a single second..

I tried calling home, but failed, the network was damn busy I couldn’t connect. A lot of people faced the same situation, and some were even blaming the telephone companies also.

A little later our examiner asked, ‘students, do you want to continue the exam or would you like to stop it here right now?’

We were like . Even though the exam was not that hard, there were people who had relatives at coastal area and were really worried. Nobody could take a decision. A few mins later the examiner announced that the exam will be stopped and asked everyone to leave as soon as possible as the govt has ordered to shut down all offices in the coastal area.

Everybody got panicked.. Forget tsunami, Now what will happen to the exam..? Do we need to sit for it again..? Or will they count the answers and give marks for what we have already written? Someone suggested they can give marks as in Duckworth Levis method – As we do it in cricket, when the game stops for rain. 🙂

I was able to call home in the meantime and amma, she was at Bandarawela and she said that something strange had happened an hour ago and she thought some earthquake has happened. I told her the news I got, she was still not aware of it and got terrrribly upset and she wanted me to come home as soon as possible.

We tried to come out from the uni but the roads were flooded with traffic. Can’t get a vehicle on the road – all were stuck at junctions. There were a few friends of me and we thought of staying for some time till the roads get clear. Also there is a 3 story building where we thought we could climb in case the tsunami hits there. We were having the radios on to get the latest updates and one news said that a wave of 17 cm is travelling and can be dangerous when it’s near the coast in the shallow waters.

There were some girls waiting for their parents to take them home and they started crying after hearing the news. None of us could get a call due to the jammed network. The situations get severely worse when you don’t know how to tackle crying girls.

Later it was announced that the earthquake was a horizontal one (not a vertical, which does biiig damages) and not going to be that serious and the tsunami alert was lifted off later. If it has gone vertical, then it would have been a different story.

Though it didn’t hit this time, people in the coastal areas were well prepared to face an emergency situation. Everyone was trained and aware of what to do where to go in a situation like here. We have learnt the lesson from the previous disaster (In 2004) and I don’t know whether it is the inner fear or something else, everyone followed the lesson rather running here and there causing trouble for everyone. The tsunami alert system (installed in deep seas) was functioning well and gave the message in advance and all the emergency services were activated to face any havoc.

If the tsunami is to hit the coast, a disaster would have been inevitable. But the damage it could make is minimized with the vigilance and the pre preparation of the public. It is very important for a country to have a proper plan to face a disaster and that the general public is aware of a possible situation and act accordingly to save lives and properties than getting panicked afterwards.